این ایجاد وابستگی و حالت مرید دادن به طفل، حالت خطرناکی است. مرید معنایش این است که فردی به دلیل ارادتش، دیگر نظارت را فراموش کند. مردم حتی نسبت به روحانی هم باید این روش را داشته باشند؛ یعنی اعتماد بکنند، اما نظارت را هم فراموش نکنند.

اگر قدرت نظارت را از خودشان سلب کنند، حالت مریدی می‌شود و این منفی است. «بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَر» [ دوست و یار یکدیگرند؛ همواره به کارهای نیک و شایسته فرمان می دهند و از کارهای زشت و ناپسند بازمی دارند.] یعنی مردم، نظارتشان حفظ شود.

مربی نباید شاگردش را مرید خودش بار بیاورد و از این خوشحال شود که اگر من یک کلمه بگویم: «فلانی خوب نیست»، او صددرصد قبول می‌کند که خوب نیست و اگر من یک اشاره بکنم که «فلانی خوب است»، صددرصد قبول می‌کند که خوب است. این چیست که درست کردی؟! این چه تربیتی است؟! چه درست کردی؟! هم او را ضایع کردی و هم خودت را!

تربیت در قرآن | جزء 10

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد ۴، صفحه ۲۳۲