اگر لبخند، نگاه، نوازش، صحبت، تفریح و همبازی شدن با بچه، روی حساب باشد، او ساخته می‌شود و احساس شخصیت می‌کند.

پس وقتی خدا می‌فرماید: «وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ وَ لَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورا». [به معنای اینکه] و دستت را به گردنت زنجیر مکن و بسیار هم گشاده‌دست نباش تا ملامت شده و حسرت‌زده بر جای نمانی. این را باید درباره فرزند هم رعایت کرد.

«كُلَّ الْبَسْطِ» یعنی اینکه نه دستت را در نوازش و تنبیه باز بگذار و نه «مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ» دستت را در نوازش و تنبیه در گردنت غل و زنجیر کن…

باید نظم وجود داشته باشد و والدین و مربی برای هر مقداری از محبت یا خشم یا هر چیز دیگری حسابی قائل باشند.

تربیت در قرآن | جزء 15

آیت الله حائری شیرازی | تربیت دینی کودک، صفحه ۱۵۳