فرزند انسان در بعد معنوی، هم خداجو و هم خداخواه است. او علاوه بر اینکه فطرتاً دنبال خدا می‌گردد، او را نیز دوست دارد. روایتی از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم است که فرمودند: «کُلُّ مَولودٍ یُولَدُ علی الفِطرَةِ»؛ هر فرزندی بر اساس فطرت به دنیا می‌آید. «الفِطرَةُ هِیَ التوحید»؛ یگانه‌پرستی آمیخته با وجود اوست؛

پس لازم نیست به او تحمیل کنی، فقط او را کمک کن تا استعدادهایش شکوفا شود. فرزند انسان علاوه بر توحید که مربوط به عقل نظری است، بسیاری از دستورات «عقل» را نیز درک می‌کند. او در همان دوان کودکی می‌فهمد که ظلم، قبیح و عدل حسن است.

او فطرتاً می‌داند که فحش، دروغ و خیانت دور از انسانیت است. این‌ها نیز جزء فطریات او بوده و مربوط به عقل عملی است؛ بنابراین بسیاری از دستورات عقل نظری و عملی در فطرت انسان به ودیعه گذاشته شده است.

آیت الله آقا مجتبی تهرانی | تربیت فرزند، صفحات ۳۴ و ۳۵