فساد و تباهی انسان، به معنای افتادن او در «سرازیری» سقوط است. اگر نفس انسان رها شود، خودش به جلو حرکت می‌کند و هرلحظه سرعت آن نیز اضافه می‌شود؛ زیرا در سرازیری سقوط، قرارگرفته است؛ اما حرکت در جهت صلاح و سعادت، «سربالایی» است.

درست است که هر دوی این‌ها تدریجی الحصول هستند؛ اما در سرعت و کندی، خیلی باهم تفاوت دارند. انسان خیلی زود فاسد می‌شود، اما صالح شدن او زمان بیشتری را صرف می‌کند؛ به تعبیر دیگر، تربیت، خیلی حوصله می‌خواهد.

آیت الله آقا مجتبی تهرانی | تربیت فرزند، صفحه ۱۳۷.