پدر باید با حرمتی که به فرزند خودش می‌گذارد، او را معتاد به احترام کند؛ تا وقتی این حرمت از او کاسته شد، از کم شدن حرمت، احساس خماری کند و…برای کسب آن حرمت و احترام، خودش را به زحمت بیاندازد و تکالیف و مشقت‌هایی را تحمل کند.

وقتی طفل به تکریم عادت کرد و عادت کرد که پدر برایش ارزش قائل باشد، چون معتاد است به این حرمت و خوش‌رویی و خوش برخوردی، اگر کمتر از این حد را در پدر ببیند برایش عذاب است، چوب است، تنبیه است.

یعنی اگر پدر با الفاظ و انتخاب نحوه‌ی سخن و نحوه‌ی نگاه و نحوه‌ی نوازش، طفل را به کرامت و اهمیت دادن و ارزش داشتن معتاد کرد، با این حرمت می‌تواند طفل را تنبیه کند.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد ۱، صفحه ۲۳۸.