« بدون هدف »
ما همیشه در مسئله تربیت نظرمان به جنبه منفی است. خیال می‌کنیم تربیت فقط یعنی جلوگیری. بیشتر خانواده‌ها عقیده‌شان این است که تربیت بچه فقط همان چشم غرّه رفتن به او ترساندن اوست و او را مانع شدن که یک تلاش و حرکتی داشته باشد: اینجا نخند، آنجا چنین نکن؛ در آن همواره «نکن» است…
در تربیت بچه و انسان به‌طورکلی… وقتی شما به او می‌گویید این کار را نکن، اول باید بفهمد که چرا نباید این کار را بکند و الّا گیج می‌شود و حتی بیماری روانی پیدا می‌کند.
[مردم] بچه‌های کوچکشان را می‌آوردند خدمت رسول اکرم و می‌گفتند یا رسول‌الله شما به گوش این‌ها مثلاً دعا بخوانید… مکرر اتفاق افتاده که بچه را دادند به پیغمبر اکرم، بچه ادرارش شروع شد. تا ادرارش شروع شد پدر یا مادرش دوید که بچه را بگیرد، فرمود: بچه که ادرارش می‌گیرد نهیب به او نزنید، بگذارید ادرارش را به‌طور کامل بکند. فرمود مهم نیست، من دامنم را آب می‌کشم… هرگز بچه را وقتی ادرارش شروع می‌شود مانع نشوید، نهیب نزنید (ازنظر طبی هم این امر بیماری بدنی برای بچه ایجاد می‌کند) چرا؟ این‌که برای بچه تربیت نشد! او که نمی‌فهمد اصلاً ادرار چیست…
بچه تا در این سن هست نباید ادرار نکردن را به‌صورت یک امر ممنوع بر او تحمیل کرد. او بعد در جای دیگر هم خیال می‌کند کار بدی دارد می‌کند و نباید این کار را بکند. بعد یک عارضه روحی برایش پیدا می‌شود؛ همیشه وقتی می‌خواهد ادرار کند چون در ذهنش رفته «یک کار بد»، یک خیال مانعش می‌شود.
شهید مطهری | مجموعه آثار،جلد۲۶،صفحه ۶۳۲
