این جمله که میگویند: «بچه باید به چشم خار باشد و به دل عزیز باشد»، این را عوضی نفهمیده باشید. منظور این است که بیش از ظرفیت او و بیش از قوه هاضمۀ او به او احترام نکنی که احترامت را بیحرمت کرده باشی و اینقدر به او جایزه نداده باشی که جایزه را بیمقدار کرده باشی؛ همانطور که اینقدر به او اهانت نکنی که اهانت را بیاثر کنی و اینقدر او را تنبیه نکنی که تنبیه را بیخاصیت کنی و اینقدر با او قهر نکنی که قهر کردن را بیاثر کنی.
اهلبیت عزت را در افراد زنده نگه میداشتند و وقتی میخواستند بچههای خودشان را تربیت کنند، اول آنها را حساس بار میآوردند که دستگاهشان به کوچکترین قهری، به کوچکترین اخمی، به کوچکترین ترشرویی، حساس باشد، جواب بدهد، منتقل کند، منعکس کند.
این چیزی که در وجود مؤمن هست، عزت اوست. خدا رحمت کند مرحوم آقای مطهری را! نکته دقیقی را متوجه شده و این نکته را در ظاهر کتابها نمیشود پیدا کرد و اینطور نیست که انسان برود آدرسی پیدا کند، بابی پیدا کند و در آن باب، این را نوشته باشند؛ نه، این از مجموع آیات و روایات به دست میآید که سنگ زیربنای تربیت، عزت دادن است.
آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد ۱، صفحه ۲۳۴
