درباره بعضی از پرندگان می‏‌نویسند وقتی‌که جوجه آن‌ها پر درمی‌آورد، برای اینکه حیوان به جوجه خود فن پرواز را یاد بدهد، او را با خود از آشیانه بیرون می‌‏آورد و در فضا بالا می‏برد و آنگاه او را رها می‏‌سازد. جوجه مدتی تلاش می‏‌کند و پرپر می‏‌زند تا خسته می‏‌شود.

همین‌که در اثر خستگی می‏‌خواهد به زمین بیفتد مادرش او را روی بال خود می‏‌گیرد. پس از لحظه‏‌ای دومرتبه او را از اوج بلندی رها می‏‌کند. باز مدتی این حیوان تلاش می‏‌کند، پایین و بالا می‏‌رود و خود را خسته می‏‌کند. همین‌که کاملاً خسته شد مادر دومرتبه او را می‏‌گیرد و روی بال می‏‌نشاند و به همین ترتیب چند بار عمل می‏‌کند تا فرزندش عملاً بر پرواز کردن مسلط گردد.

این اصل طبیعی فطری باید در تربیت فرزند آدم مورد استفاده قرار بگیرد. طفل از اول باید با کار و زحمت و سختی و شدت آشنا باشد؛ اما اشرف مخلوقات غالباً برخلاف این عمل می‏‌کند؛ طبقه متمکن به خیال اینکه کار فقط به خاطر فقر است از کار و زحمت پرهیز می‏‌کنند، فرزند خود را یک بیچاره مفلوک ضعیف بار می‌‏آورند.

شهید مطهری | مجموعه آثار، جلد ۲۳، صفحه ۷۵۵