در تربیت، هر چیزی که بهترین است، اگر از حدش تجاوز کند، بدترین می‌شود…استقلال دادن به بچه، بهترین است، اما از حد که بگذرد، بدترین می‌شود.

حدّش این است که به آن میزان که فطرت فرزند فعال شده است، به او اختیار بدهند. اختیار دادن به معنای مسئولیت سپردن است و نباید به‌اندازه‌ای باشد که کمر او زیر بار آن بشکند…همان‌طور که تغذیه مراتب دارد، اختیاراتی هم که به فرزند داده می‌شود، قدم‌به‌قدم باید او را به خودکفایی بیشتر برساند…

فعال کردن چشمه فطرت در فرزند مثل احیا کردن قنات است. در احیای قنات، جریان آب کم را قدر می‌دانند و با لایروبی، به تدریج آب آن را اضافه می‌کنند، مجال دادن به فرزند و ایجاد زمینه ادای امانتِ [مسئولیت] هم همین‌طور است، باید به‌اندازه توان و ظرفیت کودک به او امانت داد و بعد برای ادای امانت کمکش کرد. باید امانت را اندازه‌گیری کرد که متناسب با او باشد. بعد که امانت را ادا کرد، امانت مهم‌تر به او بدهند.

آیت‌الله حائری شیرازی | تربیت دینی کودک، صفحه ۱۶۶ و ۱۶۷