اینکه قرآن می‌گوید: «إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوان‏»، حرف خیلی بزرگی است. حیات، آخرت است. از «لام» و ضمیر فصل «هی»، تأکید و انحصار فهمیده می‌شود. وقتی که می‌گویی: «إنّ الدار الآخرة حیوان»، این به یک معناست؛ اما وقتی می‌گویی: «إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوان‏»، یعنی حیات، آخرت است. فرق است بین اینکه بگویی: «در آخرت، زندگی است» و اینکه بگویی: «زندگی در آخرت است». قرآن ادعایش این است که زندگی در آخرت است. یعنی اگر آن را دیدی، می‌فهمی این یک خواب بیشتر نبود، یک رؤیا بیشتر نبود، یک جلسه امتحان بیشتر نبود.

اگر برداشت ما از انسان عوض شد، برداشت ما از کمال عوض می‌شود، برداشت ما از سعادت عوض می‌شود، برداشت ما از هدف انسان عوض می‌شود و اگر برداشت ما از هدف و فلسفۀ وجود عوض شد، نحوۀ قانون‌گذاری ما عوض می‌شود، قوانین اجتماعی ما تغییر بنیادی پیدا می‌کند، روابط تولید تغییر پیدا می‌کند، اصول تربیت تغییر پیدا می‌کند.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد یک، صفحه ۲۰ و ۲۱