در قرآن، در یک جا ضمن اینکه ویژگی‌های «عبادالرحمان» را خدای متعال بیان می‌کند، می‌رسد به اینجا که «والذین یَقولون رَبَّنا هَب لَنا مِن ازواجنا وَ ذُرِّیَّتِنا قُرَّة اَعیُنٍ» پروردگارا! از همسران ما و از فرزندان ما فروغ دیده‌هایی به ما عنایت کن؛ یعنی همسر و فرزند باید مایه‌ی روشنی چشم و دل انسان باشند. برای اینکه بفهمیم که چطور فرزند و همسر مایه‌ی فروغ دیده و دل انسان می‌شود، ناگزیر باید بدانیم که فروغ دیده و دل به چه چیزی باید حاصل بشود؟
تمام نیروهایی که در وجود انسان هست و همه‌ی امکاناتی که به او عنایت شده است، در حقیقت ابزارهایی هستند برای این سیر و حرکتی که خدا برای او معین و مقرر کرده. همه چیز در راه خدا ارزشمند است…فرزند و کودک با دید اسلامی، یک وسیله‌ای برای حرکت باید باشد، یک مایه‌ای برای پرش بیشتر باید باشد، نه یک سنگی که انسان را از پرواز که هیچ، از حرکت معمولی خود هم باز بدارد.
فرزند، امانتی است که باید این امانت را در جهت هدف و غایت آفرینشش، به اندازه‌ی امکان و مقدور بسازید؛ مرغ بی پر و بالی است که پدر و مادر باید او را تحت تربیتِ توأم با عطوفتِ خود، کمک کنند تا بال و پر بیاراید و بتواند آن پرواز بلنداوج را انجام بدهد…کمک به او و خدمت به او این است که او را در آن راهی که برای آن است، کمک کنیم. اگر ما با این دید به فرزند نگاه کنیم، بسیاری از اشتباه‌نگری‌ها و سطحی‌نگری‌ها و اشکالات کار ما به خودی خود برطرف می‌شود.
تربیت در قرآن | جزء 19
مقام معظم رهبری | بیانات در مراسم خطبه عقد، ۱۳۵۶/۱/۱۱
