با توجه به اینکه انسان همواره بر سر دو راهی به سوی بی‌نهایت ترقی و بی‌نهایت انحطاط است، باید فراگیر را همواره متوجه خطیر بودن موقعیتش کرد تا به تکریم ابتدایی الهی و نعمت‌های دنیوی مغرور نشود و مانند بعضی از انسان گرایان آن را مایه افتخار ابدی خود نپندارد و نیز زندگی را به غفلت و بطالت نگذراند.[مردم را (هنگام) حساب‌رسی نزدیک شده در حالی که آنان با فرو افتادن در غفلت از (دلایل اثبات کننده معاد) روی گردانند. سوره انبیاء، آیه ۱]

همچنین از غریزه منفعت جویی و کمال طلبی و زیان‌ گریزی که در نهاد هر انسانی هست، برای شتاب دادن به حرکت تکاملی بهره جست؛ آن چنان که در تعالیم قرآن کریم و سنت معصومین مشهود است.

تربیت در قرآن | جزء 17

آیت الله مصباح یزدی | نظریه تربیتی اسلام، صفحه ۱۲۹