یکی از روش های تربیت، موعظه است. موعظه با تعلیم، سخنرانی و اقامه‌ی برهان تفاوت دارد و از تاثیر ویژه‌ای برخوردار است. به هنگام وعظ، سخن به گونه‌ای به شنونده القا میشود که در قلب او نفوذ کرده و حالت رقت و صفا و نورانیتی در آن به وجود می‌آورد. گرچه موعظه غالبا به صورت خطابی القا میشود و از براهین عقلیه استفاده نمی‌شود.
موعظه فطرت انسان را بیدار می کند و در دل می نشیند و از دلیل و برهان و امر و نهی بیشتر تاثیر دارد. پندپذیری استعدادی است که در جان انسان نهاده شده و برای قبول تربیت آماده‌اش ساخته است…
بنابراین پند و موعظه را می‌توان یکی از روش‌های مؤثر و سودمند تربیتی به شمار آورد. چنان‌که در قرآن نیز به عنوان یک روش معرفی شده است.
خدا در قرآن به پیامبر اکرم می فرماید:
مردم را به وسیله حکمت و موعظه حسنه به سوی راه پروردگارت دعوت کن.
در آیه اخیر به پیامبر اکرم مأموریت داده میشود که با پند و موعظه حسنه مردم را به کارهای نیک دعوت کند و از ارتکاب کارهای بد بترساند.
از این آیه استفاده میشود که دو نوع موعظه داریم موعظه حسنه (خوب) و موعظه غیر حسنه. آنچه پیامبر بدان مأموریت یافته موعظه حسنه است. این موعظه…به گونه‌ای القا میشود که در دل نفوذ می‌کند و اثر بدی هم ندارد.
تربیت در قرآن | جزء 14
آیت الله امینی | اسلام و تعلیم و تربیت، صفحات ۴۲۰ الی ۴۲۲
