برای تربیت انسان، باید در او عشقی آفرید که از تمام غریزه ها نیرومندتر باشد و در او نیرویی گذاشت که تمام زنجیرها را با خود بردارد. مادامی که این عشق عظیم و نیروی بزرگ در انسان پا نگیرد، برای او حرکتی نخواهد بود و از بند اسارت ها نجاتی نخواهد یافت.
قرآن مى گويد: «وَ الَّذينَ آمَنُوا اشَدُّ حُبّاً للَّهِ»؛ آنها كه به سوى حق گرويده اند و به سوى «اللَّه» آمده اند، از عشق، از محبت شديدترى نسبت به حق برخوردارند.
ما از محبوب های خود به خاطر چیزی که محبوب تر است، چشم می پوشیم و خوب را فدایی خوب تر می‌کنیم تا آنچه با اهمیت تر است انتخاب کنیم. عشق شدیدتر و حب «الله» مارا از اسارت غرائز و حب نفس و حب دنیا آزاد می کند.
چگونه مى توان اين عشق را در نهاد انسان بر افروخت؟…
جواب اين سؤال خیلی ساده است. ما چه وقت عاشق يك پارچه، يك ماشين و يا عاشق ثروت و قدرت مى شويم؟ هنگامى كه آن را مى شناسيم و ارزش آن را مى يابيم، همان وقت به سوى او مى شتابيم…
شناخت خوبى ها در انسان عشق را زنده مى كند و شناخت بدى ها نفرت را و اين عشق و نفرت انسان را به حركت مى اندازند، جلو مى آورند و يا فرارى مى دهند.
تربیت در قرآن | جزء 2
استاد صفایی حائری | مسئولیت و سازندگی، صفحه ۶۷ و ۶۸
