استاد صفایی حائری (ره)

وقتى كه اين عامل[محبت] به طور مداوم و هميشگى مورد استفاده قرار بگيرد، از تأثيرش كاسته مى‏‌شود و يك امر عادى تلقى مى‌‏گردد و حتى يك نوع وظيفه فرض مى‏‌شود و ديگر اثر نمى‌‏گذارد و نتيجه‏‌اى به بار نمى‏‌آورد؛ چون در برابر انجام وظيفه، ديگر نه شكست و اسارتى هست و نه تشكر و سپاسى و نه علاقه و محبتى و چه بسا زياده روى در احسان و محبت باعث خراب شدن روحيه كودك و لوس و نُنُر شدن شخصيت او و سطحى و خام ماندن فكر او مى‌‏گردد و فسادهاى ديگرى هم به بار مى‏‌آورد.

استادصفایی |تربیت کودک  صفحه ۶۹