گفتن مسائل و احكام، پس از معرفت خدا و دنيا و انسان و معاد معنا دارد.

كسى كه نه معرفت دارد و نه محبّت و ايمان، كسى كه در مقام عمل و اطاعت نيست؛ بر فرض برايش از احكام بگويى، فرار مى‏ كند؛ و بر فرض بر او سخت‏گيرى كنى و تحميل نمايى، نفرت مى‏‌آورد و عصيان و سركشى نشان می‌دهد.
نامه های بلوغ، صفحه ۱۴۹

عمل، ميوه درخت معرفت و محبت است. عمل نتيجه شناخت و احساس است.

خيلى ساده مى‏توانى اين را بفهمى. به كارهايى كه روزانه انجام مى‏‌دهى فكر كن. همين كارها از چه علاقه‌‏هايى منشأ مى‏‌گيرند و همين علاقه‏‌ها از چه فهم‏‌ها و معرفت‏‌هايى به دست مى‌‏آيند.
درس‌هایی از انقلاب(انتظار)، صفحه ۱۸۹

استاد صفایی حائری