پدر در منزل اگر عملش به گونهاى باشد كه پسر، دختر و همسر هميشه در وجود او حقيقت را ببينند، [خاندان او اهل حقيقت خواهد شد؛] در وجود او نه فقط نماز خواندن را ببينند، احترام به نماز را ببينند؛ ببينند اصلا نماز براى او يك حقيقت محترمى است.
بچهاى مىبيند پدرش نماز مىخواند، اما مىبيند اين نماز براى پدرش كوچكترين كارهاست. سر ظهر كه به خانه مىآيد، از همه كارهايش فارغ شده مىخواهد ناهار بخورد، مىگويد چقدر فاصله تا ناهار هست؟ پنج دقيقه. پس ما نمازمان را بخوانيم تا خيالمان راحت شود. نماز در دل بچه به صورت يك امر غيرمهم وارد مىشود؛
برخلاف آن بچهاى كه مىبيند براى پدر نماز مهمترين كارها و اصلهاست؛ حتى برنامهاش را طورى تنظيم مىكند كه نماز اول وقتش [از بين نرود؛] مسافرت مىخواهد برود، مىگويد به گونهاى برويم كه اول مغرب به نمازمان برسيم. بعد اين نماز را با آداب و مستحباتش انجام مىدهد. اصلا نماز در ذهن اين بچه حالت ديگرى پيدا مىكند.
شهید مطهری | آشنایی با قرآن، جلد ۸، صفحه ۱۰۰.
