اگر مربی به آنچه می‌گوید، خود نیز عمل کند، فرد مورد تربیت، راه خود را به خوبی می شناسد، از رفتار مربی سرمشق می گیرد و گفتارش را موید رفتارش محسوب می‌دارد.

اما چنان‌چه در بین گفتار و رفتار او تفاوت و دوگانگی مشاهده کند، سرگردان خواهد شد، چون نمی‌داند از گفتار مربی پیروی کند یا از رفتارش. لذا یا به طور کلی سلب اعتماد می کند، یا اینکه رفتارش را ترجیح داده و پیروی می‌نماید، اما به هر حال گفتارش از اعتبار ساقط می شود…

در احادیث نیز به موضوع ضرورت هماهنگی بین گفتار و رفتار مربی، اشاره شده است، برای نمونه حضرت صادق(ع) فرمود: چنان‌چه عالم به علم خود عمل نکند، مواعظ با سرعت از قلب ها زایل می شود، چنان‌که باران از جای صاف و صیقلی می‌لغزد و زایل می شود.

آیت الله امینی | اسلام و تعلیم و تربیت، صفحه ۳۹۹ و ۴۰۰.