قصه و تمثیل، اثری شگرف در تربیت دارند. قصه می‌تواند بدون هیچ مانعی وارد حیاط خلوت اندیشه و فکر انسان شود و شروع به سازندگی یا تخریب کند.

منظور از تخریب این است که اولاً با قصه مناسب می‌توان بازتاب‌های سوئی را که کودک از محیط و دیگران گرفته تخریب کرد، ثانیاً بعضی از قصه‌ها، خود حاوی اثرات تخریبی هستند و باید آنها را شناخت و از دسترس کودکان دور نگاه داشت…

داستان حکم غذا برای روح کودک دارد و گاه قادر است «سرنوشت» او را تغییر دهد…

همان‌گونه که والدین خوراک را قبلاً می‌چشند و به کودک می‌دهند، کتاب و قصه را هم باید قبلاً خوانده باشند و بعد در اختیار کودک قرار دهند.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد سوم، صفحه ۸۳ و ۸۴.