در معارف ما روی انتخاب معلّم بسیار تکیه شده است؛ یعنی انسان باید در انتخاب معلّم دقت کند. علت این مسئله هم آن است که همواره تعلّم همراه با تربیت است. در ذیل آیه شریفه‌ای که می‌فرماید: «فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إلى طعامه» (سوره عبس، آيه ۲۴) روایتی از امام باقر وجود دارد که می فرمایند: «عِلْمُهُ الَّذِي يَأْخُذُهُ مِمَّن يَأْخُذُهُه» [بنگرد به علم و دانش که برای فراگیری آن از چه کسى بهره مى‌برد؟]

مراد از اینکه انسان در خوراکش دقت کند، این نیست که انسان به آنچه می‌خورد، دقت کند که مثلاً مواد اولیه‌اش چیست؟ ویتامین دارد یا ندارد؟ اینجا بحث شکم مطرح نیست؛

بحث حدیث این است که همان طور که جسم انسان احتیاج به غذا دارد تا نیرو بگیرد و پرورش پیدا کند روح او هم متناسب با خودش غذا می‌خواهد.

دقت کن! ببین آشپزی که غذای روح را از او می‌گیری چطور آدمی است؟…این غذایی را که داری می‌گیری، «مِمَّن يَأْخُذُهُ»؛ به تعبیر ما آشپزش چطور آدمی است؟ این استادی که از او دانشت را می‌گیری چطور آدمی است؟

آیت الله آقا مجتبی تهرانی | تربیت فرزند، جلد۳، صفحه ۱۸۴ و ۱۸۵.