تکریم به معنای تملق نیست؛ به معنای چاپلوسی و احترام زیادی نیست. اساسی‌ترین تکریم این است که حقوق و حدود طرف را به رسمیت بشناسند و به آن تجاوز نکنند. بدترین نوع اهانت هم این است که حقوق و حدود او را به رسمیت نشناسند.

مثلاً بچه در عالم طفولیت خودش، بازی دارد، لعب دارد، لهوی دارد، انسی دارد، الفتی دارد، ابراز عشقی دارد، ابراز محبتی دارد؛ این حدود و حریم اوست. اگر نزدیکان بچه، افرادی متعهد و بازدارنده‌ی خود از تجاوز به حریم او باشند، وقتی او عملی را طبق قانون خودش انجام داد و تجاوزی نکرد، به این دلیل که این کار احیاناً با عرف مردم سازگار نیست، به او تودهنی نمی‌زنند؛

بلکه در مقابل فشار افکار مردم که به دلیل ناآگاهی، این حق را به طفل نمی‌دهند، می‌ایستند… لذا اعتراضات جماعت کثیر را تحمل می‌کنند؛ اما تجاوز به حقوق و حدود فرزند را تحمل نمی‌کنند.

امام مجتبی(ع) می‌آید داخل مسجد و جدش را در حال سجود می‌بیند. خودش را به جدش می‌رساند و در حال سجده، خودش را روی او می‌اندازد. حالا جدش چکار کند؟ پشت دستی به او بزند؟ او که حریم کسی را نشکسته و وارد حدود کسی نشده و تعدی نکرده؛ بلکه می‌خواهد ابراز عشق و ابراز وجود بکند. لذا حضرت تحمل می‌کند و صبر می‌کند تا او از این ابراز محبت ارضاء بشود. وقتی که ارضاء شد و خودش را کنار کشید، سر از سجده برمی‌دارد.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد۱، صفحه ۸۸و۸۹.