اصل تربیتی دیگرِ علی و فاطمه (علیهما‌ السلام)، «حرمت و احترام» عجیبی بود که برای فرزندانشان قائل بودند. این‌گونه نبود که مثل بعضی‌ها بگویند: «بچه باید به دل عزیز و به چشم خوار باشد»؛ هرگز! حسن و حسین و زینب و ام‌کلثوم در چشم پدر و مادر، خوار نبودند؛ بلکه عزیز بودند.

این تربیت شیطانی است. چه کسی گفته که بچه باید در چشم پدر خوار باشد؟! مگر ما می‌خواهیم یک حکومت دیکتاتوری داشته باشیم که بچه در چشم پدرش خوار باشد؟!

مردم در چشم شاه خوار بودند و البته در چشم بابای خود هم خوار می‌شدند؛ اما دیدید که در چشم امام عزیز بودند.

امام به مردم می‌گفت: دستتان را می‌بوسم. یک بار امام به مردم گفت: من پای کسانی را که امشب به پشت بام می‌روند، می‌بوسم. این روش تربیت بود که عوض شد.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد دوم، صفحه ۵۹.