بزرگداشت و احترام به شخصیت، براى کودک بلکه براى هر انسانى یک نیاز طبیعى است. در اثر غریزه حب ذات که در طبیعت کودک نهاده شده، به ذات خویش علاقه دارد، میل دارد دیگران نیز شخصیت او را بپذیرند و گرامى بدارند.
چنانچه این نیاز طبیعى کودک در خانواده تأمین شد
1⃣ احساس آرامش کرده
2⃣ و از استعدادهاى نهفتهاش استفاده مىنماید
3⃣ و با دلگرمى و امید به موفقیت در مسیر زندگى قدم برمىدارد.
4⃣ به خانواده و دیگران خوشبین مىشود
5⃣ و آنان را قدرشناس و قابل اعتماد دانسته
6⃣ و از همکارى با افرادى که قدر او را شناخته و شخصیتش را گرامى مىدارند هراسى ندارد.
7⃣ به علاوه، کودکى که مورد تکریم و احترام خانواده قرار گرفته، احترام به دیگران را، که یک صفت پسندیده است، از آنان یاد مىگیرد.
بنابراین، تکریم کودک براى تربیت صحیح و متعادل او ضرورت دارد.
آیت الله امینی | اسلام و تعلیم و تربیت، صفحه ۴۷۵.
