گرچه تشویق یک وسیله مؤثر تربیتى است، امّا بىخطر هم نیست. خطر آن در این است که به صورت رشوه درآید و اعمال کودک به پاداش وابسته شود.
امکان دارد کودک پر توقع و طلبکار پرورش یافته و در همه جا انتظار پاداش داشته باشد. چنین فردى وقتى هم بزرگ شد در برابر هر عملى توقع پاداش عملى، یا معنوى خواهد داشت. از همه کس طلبکار مىشود ولى خودش احساس مسئولیت نمىکند. حتى در برابر انجام وظایف قانونى، اجتماعى یا شرعى خود نیز توقع پاداش خواهد داشت.
بنابراین، اولیا و مربیان باید بیش از تشویق، بر وظیفه شناسى و انجام وظیفه تکیه کنند. حتى تشویقهاى خود را در برابر انجام وظیفه انجام دهند. غذا خوردن کودک، درس خواندن او، کمک کردن به خانواده و رعایت اخلاق و آداب اجتماعى، براى کودک به عنوان وظیفه است و باید آنها را انجام دهد. حال اگر در مواردى تشویق مىشود باید بدین عنوان باشد که چون به وظیفهات عمل نمودهاى تشویق مىشوى.
آیت الله امینی| اسلام و تعلیم و تربیت، صفحه ۴۳۳.
