گاهی پدر و مادر، رقابتی را بین بچه‌ها ایجاد می‌کنند که خود آن، زمینه دعواست؛ مثلاً وقتی پدر از بچه‌ای اذیت دیده، ادب بچه دیگر را به رخ او می‌کشد و می‌گوید: تو این کار را نکردی و او کرد یا او مراقبت می‌کند و تو نمی‌کنی. گاهی او را به رخ این می‌کشد و گاهی این را به رخ او می‌کشد و فکر می‌کند این یک رقابت سالم بینشان است و درست می‌شود؛

اما بچه‌ها لطیف هستند، حساس هستند و گاهی این را بر این حمل می‌کنند که وجود آن برادر، باعث تحت‌الشعاع قرار گرفتن من شده و اگر آن برادر نبود، من مورد توجه بیشتری بودم. از این جهت حالت مقابله با او پیدا می‌کنند.

آیت الله حائری شیرازی | راه رشد، جلد چهارم، صفحه ۲۵۰