سعی کنیم فرزندانمان خودکفا شوند. خودکفایی یعنی اینکه انسان در درون خودش، مربی و معلمی داشته باشد. خداوند عقل و فهمی به انسان داده که این عقل و فهم، انسان را تربیت می‌کند…
در روایت داریم:«مَنْ لَمْ‌يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظَاً فَإِنَّ مَوَاعِظَ النَّاسِ لَنْ‌تُغْنِي عَنْهُ شَيْئاً» هر کس که از درون خود واعظی نداشته باشد، موعظه دیگران برای او نتیجه ندارد؛ یعنی اول باید واعظ مربی و معلمی در درون انسان فعال شود تا موعظه دیگران بر او مؤثر باشد. تربیت یعنی احیای این واعظ و معلم.
برای اینکه واعظ درونی شاگرد فعال شود از او «نظرخواهی» کنید. وقتی که از او نظرخواهی می‌کنید واعظ درونی‌اش فعال می‌شود؛ چون می‌خواهد استاد خودش را نقد کند؛ می‌خواهد…نمره بدهد. این نمره دادن شاگرد به استاد، خیلی مهم است… هم استاد توانایی خودش دستش می‌آید و هم موجب می‌شود مدیریت درونی شاگرد، مدیریت بیرونی‌اش را اداره کند.
وقتی که شاگرد احساس می‌کند من روی مدیرم تأثیر دارم، احساس مسئولیتش بیشتر می شود؛ چون احساس آزادی می‌کند و احساس آزادی و احساس مسئولیت، با هم توام‌اند. شما هر اندازه که آزادی را از طرف مقابل سلب کنید، احساس مسئولیت را از او سلب کرده اید.
از جمله چیزهایی که واعظ درونی را در فرد فعال می‌کند، «مشورت» با اوست؛ چون وقتی که می‌خواهد نظر بدهد ناچار است استارت ماشینش را بزند و موتور فکرش را روشن کند تا بتواند بهترین جواب را به شما بدهد.
آیت الله حائری شیرازی | راه رشد،جلد۱،صفحات۱۶۵، ۱۹۲ و ۱۹۳
