« ضرورت نیروسازی »
سال‌های آغازین جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود. برخی دوستانم به خاطر احساس مسئولیت دفاع از دین و ارزش‌ها پا در جبهه گذاشته بودند. دو تن از آن‌ها یکی علی مسیبی و دیگری محمود حسین‌زاده هر دو از شاگردان و درس‌آموختگان آقای صفائی بودند.
آن‌ها به جبهه رفتند و دیگر هرگز بازنگشتند. در سال‌های آغازین رفتنشان به عنوان مفقود قلمداد می شدند. هر روز خبری از آن‌ها می‌رسید. گاهی می‌گفتند: به شهادت رسیده‌اند و گاهی می‌گفتند: خبری از زنده بودن آن‌ها رسیده است.
من بین بیم و امید و دودلی و تردید بودم که یک روز با آقای صفایی از سمت مسجد امام حسن عسکری علیه‌السلام به سمت خانه‌شان می‌رفتیم.
حالم را جویا شد. گفتم: خیلی نگران هستم. نگران دوستانم آقای علی مسیبی و آقای محمود حسین زاده. نگران جایگاهی که در چشم و دل بچه‌های مسجد مهدی موعود پیروز آبادان داشتند. با رفتن آن‌ها احساس می‌کنم کمبود بزرگی در بین بچه‌ها ایجاد شده است. انگار کسی نیست که جای آن‌ها را پر کند.
شیخ به نگرانی هایم گوش داد و گفت: جامعه اسلامی آنقدر باید به تربیت نیرو و کادر بپردازد که با رفتن حتی هزار نفر از آن‌ها کمبودی احساس نشود.
اکنون پس از گذشتن بیش از چهار دهه از انقلاب تا چه حد توانسته‌ایم در زمینه‌های گوناگون کادرسازی کنیم؟
به نقل از حجت‌الاسلام و المسلمین مرتضی دانشمند
