« نرسیدن ها »
توجه به مهدى(عج) كه در اين دعا مىخوانيم؛ «انا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بك الى اللّه»، از آنجا شكل مىگيرد كه ما محبوبهاى ديگر و رهبران ديگر را تجربه مىكنيم و به ضعفها و محدوديتها و يا پستىها و زشتىهاى آنها راه می‌يابيم. و از آنجا شكل مىگيرد كه میبينيم ديگران ما را براى خويش نردبان مىخواهند و از ما پل مىسازند. نمىخواهند كه ما با كارهامان رفعتى بگيريم؛ كه مىخواهند كارها پيش برود و سامان بگيرد و از آنجا شكل مىگيرد كه مىبينيم ديگران، ما در دستهاى كوچك و آلوده و حتى پاك آنها، جا نمیشويم و در حوض كوچك آنها جايى نداريم.
آدمهايى كه توسعه يافتهاند و پوستهها و ديوارها را شكستهاند نمىتوانند دوباره به زندانها باز گردند و نمىتوانند سر بر دامان كسانى بگذارند كه زندانبان آنها هستند. محدوديت، با توسعه سازگار نيست. استثمار با رشد آدمها سازگار نيست. توجه به مهدى(عج)، اين رشد و توسعه را مى‌طلبد.
- كسى كه سر در لاك تعلقها و بتها دارد، نمی‌تواند به مهدى(عج) روى بياورد و نمی‌تواند كه همراه حجّت بيايد و نمى‌تواند كه دوام بياورد. از ميان راه میبُرّد و به خاطر تعلقها می‌ماند.
استاد صفایی حائری | تو می‌آیی، صفحه ۱۹ و ۲۰
