« غفلت آگاهانه »
سعی کنید بین شما و بچه، حالت خجالت و شرم‌حضوری و رودربایستی وجود داشته باشد. اگر بدی‌ای از او دیدید و به او گفتید که تو این کار را کردی، شرم حضور او از بین می‌رود و احساس می‌کند شما از عیوبش باخبر هستید؛ احساس می‌کند…پیش شما حرمت و شخصیتی ندارد. وقتی که احساس کرد پیش شما شخصیتی ندارد، دیگر برای حفظ شخصیت خودش پیش شما، ارزشی قائل نیست.
من مثالی می‌زنم برای شما: فرض کنید شما ظرفی پر از شیر، از مغازه ای گرفته و…چون این ظرف پر می‌باشد، بسیار آهسته و با احتیاط کامل حرکت می‌کنید، تا چیزی از شیر بر زمین نریزد. اما اگر…کسی آمد و به شما تنه زد، و نصف ظرف شیر بر زمین ریخت،…دیگر شما در حرکت، احتیاط نمی‌کنید و آهسته نمی‌روید؛ بلکه بدون هیچ هراسی، می‌توانید به سرعت حرکت کنید…
دربارۀ کودکانِ خود نیز سعی کنید کودک شما خیال کند که ظرف حیثیت و حرمت او پر می‌باشد و باید با احتیاط کامل رفتار کند، و تلاش کند کسی به او تنه نزند؛ امّا اگر شما آمدید و به او تنه زدید، دیگر ظرف حرمت و شخصیت او تقلیل خواهد یافت،و طبعاً دیگر نباید توقع داشته باشید که این کودک رفتارش با شما مثل سابق باشد.پس وقتی که می‌خواهید به طفل تذکری بدهید، باید خیلی عاقلانه باشد.
…تغافل یعنی اینکه انسان متوجه باشد و خودش را به غفلت بزند؛ عالِم باشد و طفل نداند که عالم است. اینکه شما از عیوب فرزند خود اطلاع داشته باشید، خوب است؛ اما اینکه او اطلاع داشته باشد که شما اطلاع دارید، بد است.
آیت الله حائری شیرازی | راه رشد
