شما باید با بچهها و دانشآموزان رفیق بشوید. غیر از رفاقت هیچ چارهای نیست. اگر توانستید رفیق شوید، میتوانید کار کنید و اگر نتوانستید رفیق شوید، نمیتوانید کار کنید.
وقتی رفیق شدید و محبت آمد، آموزشهای ساندویچی بدهید. البته کم، نه زیاد! آنها را مقدس بار نیاورید؛ بلکه با آنها تفریح کنید و لابهلای آن یک تذکر کوچک هم بدهید…
شما به آنها کار نداشته باشید؛ چون اگر بفهمند که میخواهید بسازیدشان، زیر بار نمیروند. بنای ساختن آنها را نداشته باشید. باید خودش احساس کند که دارد میرود، نه اینکه احساس کند شما داری او را میبری.
انسان ضد این معناست که بخواهند او را بسازند. هر کس بو ببرد که میخواهید او را بسازید، فاصله میگیرد، مگر اینکه نانش در این کار باشد.
از کجا میگویم که اگر بو ببرد، نتیجۀ معکوس میدهد؟ از شناخت ماهیت انسان میگویم. «لَا تَكُنْ عَبْدَ غَيْرِكَ وَ قَدْ جَعَلَكَ اللَّهُ حُرّاً». یعنی انسان نسبت به اینکه او را بسازند، حساس است و موضع میگیرد. اگر بو ببرد که میخواهید در او تصرف کنید، از شما فاصله میگیرد. بچههای شما اینطورند.
آیت_الله_حائری_شیرازی | راه رشد، جلد۱، صفحه ۲۲۱ و ۲۲۲
