«پرورش یافته»

دو روش افراط و تفریط، پسندیده نیست و برای تربیت کودک، نمی‌توان بدان‌ها عمل کرد. بهترین روشی که در این مورد می‌توان انتخاب کرد، دادن آزادی محدود و معتدل است. خدا در وجود انسان غرایز و عواطفی را به ودیعه نهاده که وجود آن‌ها برای تشکیل شخصیت او لازم و سودمند است؛ مانند: محبّت، خشم، شجاعت، ترس، حمله و دفاع، کنجکاوی تقلید، بازی و… این غرایز از جانب خدا، برای رفع مشکلات زندگی به انسان عطا شده است و همین‌ها هستند که شخصیت او را تشکیل می‌دهند. این غرایز، باید در محیط آزاد پرورش و تکامل یابند. سرکوب کردن، به شخصیت انسان لطمه‌های بزرگی وارد خواهد ساخت. ترس برای فرار از خطرها به کار می‌رود، پرخاشگری برای حمله به دشمن لازم است و کنجکاوی برای کسب دانش ضرورت دارد. کسی که اصلاً نترسد یا حالت دفاع و پرخاش در وجودش نباشد، انسان ناقصی است. این درست نیست که جلوی این غرایز را بگیریم و آن‌ها را سرکوب سازیم. در محیطِ آزاد است که کودک می‌تواند غرایز خود را به کار گیرد و آزادانه فعالیت کند، شخصیت خودش را پرورش دهد و برای زندگی اجتماعی – که یک صحنه مبارزه است – آماده سازد.

آیت الله امینی | اسلام و تعلیم و تربیت، صفحه ۱۴۶